vedasız

Yetişemedim.
Hava alanında etraftakilerin bakışına aldırmadan koşup durdum ama yetişemedim!
(Hem de saçma sapan şeyler yüzünden geç kaldım, benim suçum...)
Sevgilim pasaport kontrolünden geçmişti, bile. Sanki propaganda filmindeymişiz gibi sınırın diğer tarafına geçmek yasak! Ona sarılamadan, kokusunu içime çekemeden üstelik küsken henüz barışmamışken gitti :(
Telefonda konuşurken uzaktan gördük, birbirimizi. Her yolculuğa çıkmadan önce söylediğim gibi "seni seviyorum" dedim. O, yalnızca ben de demekle yetindi ve şimdi sırası değil dedi.
Nasıl oradan ayrılıp metroya bindiğimi bilmiyorum. Sonra bir mesaj, ondan. Öyle içimi acıttı ki orada arap turistlerin içinde otururken zor tuttum, kendimi. Eve nasıl geldiğimi bilmiyorum. Gelir gelmez nasıl ağladığımı da.
Telefonum çaldı, arayan ablam. Beni teselli etmeye çalışıyor, biz gideriz yanına diyor.
Ve en kötüsü de ben onun on gün sonra geri döneceğini zannediyordum, öyle değilmiş!
Koskoca bir buçuk ay var, önümüzde ve içimizde çözemediğimiz bir sürü şey.
İçim acıyor, kanıyor...
Oysa ki her gidiş, bir vedayı hak eder.

"Wicker Park"ın unutulmaz final sahnesi. Hava alanında kavuşuyorlar. Ben ise diğer yanımı göremeden ellerim boş dönüyorum...