ben boğulurken!

"Konuşmaya değer insanlarla konuşmazsan insanları, konuşmaya değmez insanlarla konuşursan kelimeleri yitirirsin. Sen öyle biri ol ki ne insanları ne de kelimeleri yitir."

demiş, Konfüçyüs.

İş yerinde her gün belki bin kez sabır diliyorum. Öyle bir yerdeyim ki duymazdan gelmek, görmemek, kafaya takmamak mümkün değil. Sabah 8 buçuk akşam 7 cahil insan zırvalarına katlanıyorum. Sadece işteyken kalsa iyi ama öyle bir emiyorlar ki enerjimi mutsuz olmamı gerektirecek hiç bir sebep olmamasına rağmen ben ruh gibi dolaşıyorum. 

Neredeyse kurumsal bir şirkette çalışmama rağmen, içindeki daha doğrusu benim departmanımdaki insanlar (henüz diğerlerini  tamamen tanımıyorum) öyle boşlar ki.. Hayır, niyetim kimseyi küçümsemek değil azıcık insan tanıyorsanız neyin ne olduğunu anlamak için en fazla bir saat yeter. Dayanamıyorum, basitliklerine, cahilce davranışlarına. Ve emin olun bilgili, görgülü olmak için diploma gerekmiyor insana. O tamamen aileden gelen ve kendini yetiştirmekle alakalı bir durum. Bir kere nerede nasıl davranacağını bilmiyorsa insan orada duracaksın. Hadi stajyer kız ile diğer eleman kız daha 17'sinde 18'inde olsunlar ki en çok ortalığı karıştıran, dedikodu yapanlar da onlar. Kendi kendilerine yapmayacaklarına göre siz 30'unda merdiven dayamış bayanlar hiç mi görgünüz yok, kiminle dedikodu yapıyor sanki o kızlar, yine sizinle! 

Bütün bir gün iş yerinde kulaktan kulağa oynuyorlar. Öyle iğreti ki.. Kendimi anaokulunda ya da oyun bahçesinde hissediyorum. Odaya girenin hemen arkasından ya da o an orada olan birinin hakkında kendilerince şifrelerle veya doğrudan ağızlarına geleni söylemekten çekinmiyorlar, bir kere. Sonra uslüp denen şeyden haberleri yok! Tamam arkadaşsınız ama orası bir iş yeri değil mi? Bir adap gerektirmez mi? Lan kelimesi eksik değil, ağızlarından. Ben mi yanlış düşünüyorum? Hem biz de öğle arasında müdürle ve memur beyle gidip tavla oynuyoruz, orada espri yapıp gülerken iş yerinde yine birbirimize bey, hanım diyoruz. Bu değil midir, doğru olan?

Boğuluyorum, onların içinde. Nefes alamıyorum. Nasıl sabrediyorum bilemezsiniz. Ben sadece işimi layıkıyla yapmak, öğrenmem gereken ne varsa öğrenmek ve seviyeli bir iş arkadaşlığı istiyorum. Çok mu şey istiyorum, Tanrım :(

Patronum bugün yine ne sorun yaşarsam yaşayım onun yanına gitmemi söyledi. Sen kültürlü birisin onları takma dedi, yine. Hiç yoktan derdimden anlamak isteyen birileri var ama çare değil.

Yarın yeni biri işe başlıyor, hemen yanı başımdaki masada. O da deneyimsiz. Ve ben şuan yaptığım işi ona öğreteceğim. Tabii onlar gibi değil, insanca, medenice ve olması gerektiği. Ama ne yazık ki o da erkek. Bu sefer arkamdan benim de dedikodumu çıkarırlar diye korkuyorum ki yaptıklarına da eminim. Araya aşk meşk sokarak lafımı ederlerse işte buna tahammül edemem. Keşke kız olsaydı da onunla konuşabilseydim ben de. Hem insanları hem de kelimelerimi yitirmezdim :(

*Dünyam parçalanıyor... İyi gibi davranıyorum ama değilim :(